اختصاصی/ گیلان صدر: بیش از دو سال از انتخاب پرحاشیه داوود قوی‌پنجه به‌عنوان شهردار تالش می‌گذرد؛ انتخابی که از همان ابتدا زیر سایه ارتباطات سیاسی و انتساب او به نماینده پیشین شهر، با مخالفت و تردید بخشی از اعضای شورا همراه بود. اما در نهایت، رأی موافقان و تأیید مراجع بالادستی مسیر حضور او در ساختمان شهرداری را هموار کرد.
از آن روز تاکنون، تالش با مشکلات مزمنی همچون آب‌گرفتگی معابر، سرویس‌های بهداشتی نامناسب، پروژه‌های عمرانی نیمه‌کاره و سنگ‌فرش‌های بی‌کیفیت دست‌وپنجه نرم می‌کند. رسانه‌های محلی بارها نسبت به این وضعیت هشدار داده و گزارش‌های میدانی منتشر کرده‌اند؛ اما به جای آنکه صدای انتقاد به گوش مسئولان برسد، حالا شهردار در جایگاه پاسخگویی، به تخریب رسانه‌ها پرداخته است.
او در تماس تلفنی با خبرنگار یکی از رسانه‌های محلی، نه تنها حاضر به ارائه توضیح درباره آب‌گرفتگی معابر نشد، بلکه با لحنی تحقیرآمیز گفت: «شهر دو سه تا رسانه درپیتی دارد که ترامادول‌چی هستند.» این سخنان در حالی مطرح می‌شود که شهردار هیچ سند و مدرکی برای چنین ادعایی ارائه نکرده است.
رفتار قوی‌پنجه البته به همین جا ختم نشد. وقتی خبرنگار از او درخواست مصاحبه تلفنی کرد، پاسخ شنید: «من استاندار نیستم، هر وقت استاندار شدم تلفنی مصاحبه می‌کنم.» این موضع‌گیری نه تنها خلاف عرف رایج میان مسئولان ارشد کشور است، بلکه نشان‌دهنده فاصله آشکار شهردار با اصل شفافیت و پاسخگویی در برابر افکار عمومی به شمار می‌رود.
اما این تنها نمونه نبود. پروژه تعریض پل آبنما (۲۰ متری جمهوری اسلامی) نیز در دوره مدیریت او به یکی از پرونده‌های پرابهام تبدیل شد. اعتراضی که فعالان اجتماعی و رسانه‌های محلی نسبت به این طرح مطرح کردند، باعث شد حتی بازرس کل گیلان سرزده به محل پروژه برود. کارشناسان معتقدند این پروژه نه مشکل آب‌گرفتگی را حل می‌کند، نه ترافیک را روان می‌سازد، و در عوض خطر گرفتگی و طغیان آب را بیشتر کرده است. افزون بر این، سرنوشت «پل امید» و همچنین صلاحیت پیمانکار پروژه همچنان پرسش‌های بی‌پاسخ مردم باقی مانده است.
حالا پرسش اصلی شهروندان تالشی این است: شهرداری که با حمایت سیاسی به کرسی مدیریت شهری رسید، پس از دو سال چه دستاورد ملموسی برای مردم داشته و چرا به جای ارائه گزارش عملکرد، زبان به توهین به رسانه‌ها می‌گشاید؟
در شرایطی که اعتماد عمومی سرمایه‌ای شکننده است، بی‌اعتنایی به نقدها، پروژه‌های پرابهام و تخریب رسانه‌های محلی تنها می‌تواند فاصله مردم با مدیریت شهری را بیشتر کند.
