گیلان صدر/ پریسا پرشاد فعال اجتماعی، در شرایطی پیک پنجم همه گیری کرونا آغاز شد که این بار کرونای دلتا کشنده تر از واریانت های پیشین در حال گسترش بود.
استان گیلان طبق آمار پس از هرمزگان کمترین میزان رعایت پروتکل ها را در بین مردم دارد. به همین جهت شهرهای مهم استان درگیر شرایط بحرانی و فوق بحرانی شده اند.
اما آیا همه تقصیرها متوجه مردم است؟ قطعا خیر
چرا که در همه کشورهای جهان افرادی هستند که خسته شده اند یا قانون گریز هستند یا با افکار خرافی منکر وجود کرونا می شوند در اینجا وظیفه حاکمیت ها ست که با ساز و کارهای قانونی و قوانین باز دارنده این طیف از جامعه را وادار به رعایت پروتکل های بهداشتی کنند تا از گسترش ویروس و کشته شدن سایرین پیشگیری شود.
نه جهل مرزی دارد نه گیلان
در تمام طول مدت شیوع کرونا شکننده ترین مرزهای استانی را داشتیم با وجود هشدارهای مکرر نه تنها مرزهای استان گیلان بر روی مسافرین سایر استانها بسته نبود بلکه صرفا به دریافت جریمه از قانون شکن ها بسنده کرده و مسیر برای تردد کاملا باز بود و این بی رحمانه ترین شکل قتل عام یک مردم است که عده ای پول خون مردم این استان را پرداخت کردند و از استانهای دیگر خصوصا تهران و البرز به گیلان هجوم آوردند.
با وجود اعلام محدودیت ها به جز محدودیت تردد پس از ساعت ۲۲ که‌منجر به اخذ جریمه میشود هیچ محدودیتی اعمال نشد. این محدودیت هم چون آورده اقتصادی داشته با جدیت مورد توجه است در صورتیکه بسیاری از مشاغل که فعالیت آنها در شرایط فوق بحرانی گیلان اصلا موضوعیت ندارد و ابدا جزو مشاغل ضروری محسوب نمی شوند با قدرت مشغول فعالیت در حوزه انتشار ویروس هستند مانند مشاورین املاک که با توجه به دستور تمدید اجاره نامه ها با اعمال ۲۰ درصد افزایش اجاره بها به صورت اتوماتیک و نابسامانی قیمت مسکن که خریداران عموما تا تعیین مواضع دولت بعد در خصوص مسکن اقدام به خرید ملک نمی کنند، هیچ نظارتی بر محدودیت فعالیت این گروه از مشاغل نیست.
پارک ها و پیاده راه فرهنگی رشت مانند ایام پیش از کرونا مملو از جمعیت است. کافه ها مخفیانه مشغول پذیرایی هستند.
بر رعایت پروتکل ها در تاکسی های درون و برون شهری هیچ نظارتی وجود ندارد، ۵ نفر بدون ماسک گاهی ماسک بر روی چانه یا دهان در کنار هم نشسته اند.
آنقدر مسئولین بی تفاوت رفتار کردند که مردم گیلان تصور می کنند کرونا هرگز سراغ آنها و خانواده شان نمی آید و این ترسناک ترین و خطرناک ترین باور مردم مسئولیتش به پای تک تک افرادی است که در این شرایط فوق بحرانی استان سکوت کرده اند.
کمبود تخت بیمارستانی و تجهیزات مورد نیاز بیماران مبتلا به کرونا در استان، افزایش بیماران و آمار ترسناک مرگ و میر مسئولیت استاندار و دانشگاه علوم پزشکی و ستادمقابله با کرونای استان را بیش از گذشته خطیر میکند.
آیا می توان در برابر جانهایی که از دست می روند، خانواده هایی که بی سرپرست می شوند، هزینه درمان کمرشکن خانواده های کم درآمد بی تفاوت بود؟
نمایندگان گیلان آیا موضوع سلامت جامعه و مردم استان را از طرح های حاشیه ای و پر سر و صدای مجلس، مهمتر نمی دانند؟ اگر جان هم استانی هایتان برایتان اهمیت دارد چرا استاندار را برای اعمال محدودیت ها تحت فشار نمی گذارید؟
مسئولیت پذیری اجتماعی مردم در سایه بی تفاوتی مسئولین، از همیشه کمرنگ تر شده، شاید وقت آن رسیده که حاکمیت همانقدر که در موضوع فضای مجازی حساس است از سلامت و جان شهروندان هم صیانت کند.
