به گزارش گیلان صدر: انتشار خبر جاده‌کشی بدون مجوز در محدوده «گشت رودخان شفت» ــ یکی از سایت‌های ثبت جهانی جنگل‌های هیرکانی ــ موجی از نگرانی در میان رسانه ها؛ فعالان محیط زیست و دوستداران میراث طبیعی ایجاد کرده است.
فریبا بابایی، مدیر پایگاه میراث جهانی جنگل‌های هیرکانی، در گفت‌وگو با ایسنا این اقدام را تهدیدی مستقیم و بلندمدت برای ارزش جهانی جنگل‌های هیرکانی دانسته و گفته است: «هر آسیب، حتی کوچک، لطمه‌ای به میراث مشترک بشری وارد می‌کند.»
به گفته بابایی، این جاده‌کشی فاقد هرگونه مجوز و ارزیابی اثرات زیست‌محیطی، اجتماعی و میراثی بوده است؛ در حالی که طبق ضوابط بین‌المللی، اجرای هر پروژه در عرصه‌های ثبت‌شده جهانی نیازمند ارزیابی‌های دقیق و اطلاع‌رسانی به کمیته میراث جهانی است.
او هشدار داده که تکه‌تکه شدن زیستگاه‌ها، رانش زمین، از بین رفتن پوشش گیاهی و اختلال در مسیرهای طبیعی حیات‌وحش از پیامدهای فوری این اقدام است و باز شدن مسیر، فشار انسانی، شکار و تصرف زمین را به‌دنبال خواهد داشت.
مدیر پایگاه جهانی جنگل‌های هیرکانی اعلام کرده که با دستور دادستان و شکایت سه دستگاه مسئول (محیط زیست، منابع طبیعی و میراث فرهنگی)، عملیات متوقف و پرونده قضایی در جریان است. او همچنین یادآور شده که تکرار چنین اقدامات فراقانونی می‌تواند موجب قرارگیری جنگل‌های هیرکانی در فهرست «میراث در معرض خطر» یونسکو شود و به اعتبار بین‌المللی ایران آسیب برساند.
بابایی در پایان تأکید کرده است:«در صد سال اخیر، بخش عظیمی از جنگل‌های باستانی هیرکانی قربانی زیاده‌خواهی‌ها و بهره‌برداری‌های غیراصولی شده‌اند. حفاظت از آنچه باقی مانده، انتخابی اختیاری نیست؛ بلکه تعهدی ملی و مسئولیتی مشترک در برابر مردم ایران و جامعه جهانی است.»
گیلان صدر: سخنان فریبا بابایی در واقع تأییدی رسمی بر همان هشدارهایی است که از ابتدا فعالان محلی و رسانه‌های مستقل درباره تخریب تدریجی جنگل‌های شفت و فومن مطرح کرده بودند.
با این حال، در روزهای اخیر برخی چهره‌های سیاسی از جمله کریم معصومی، نماینده شفت، تلاش کرده‌اند از این بحران محیط‌زیستی برای بهره‌برداری مقطعی و تبلیغاتی استفاده کنند؛ رفتاری که در برابر چنین تهدیدی، هم خجالت‌آور است و هم به زیان منافع درازمدت مردم منطقه خواهد بود.
واقعیت این است که جنگل‌های هیرکانی میراث مردم یک روستا یا شهرستان نیست؛ میراث مشترک یک ملت و بخشی از هویت جهانی ایران است. هیچ فرد یا گروهی در مقیاس محلی حق ندارد به‌نام توسعه یا منافع زودگذر، درباره سرنوشت این میراث جهانی تصمیم بگیرد.
